Is beleggen leuk?

De beurs neemt iedereen te grazen. Zelfs al maak je winst. De emotionele achtbaan waarin (nieuwe) beleggers belanden, beschreef beurshandelaar Joseph de la Vega al ruim drie eeuwen geleden in zijn boek Verwarring der Verwarringen.
„Hij die aandelen koopt en ze ziet dalen, is razend omdat hij ze kocht. Als ze stijgen, is hij razend omdat hij er niet meer kocht. Als hij ze koopt en ze stijgen, en hij verkoopt ze met winst, en ze stijgen nog hoger, is hij razend omdat hij ze voor een lagere prijs verkocht heeft. Hij die niet koopt, is razend wanneer de koers toch omhoog gaat omdat hij zijn plan om te kopen niet heeft doorgezet. Wie niet verkoopt, is razend wanneer de koers daalt, omdat hij de neiging om te verkopen onderdrukte. Als men hem een raad geeft die goed blijkt te zijn, is hij razend omdat men hem die niet eerder gaf. En blijkt die raad niet goed, dan is hij razend omdat men hem die gegeven heeft.” Het schijnt dat een beleggingsdoel en -systeem emoties dempt. Ga niet beleggen om rijk te worden, maar voor een concreet doel zoals je pensioen. Steek een begrensd percentage van je vermogen in aandelen, en hou dat jaarlijks op peil. Handel niet teveel. En bereken vooral niet elke dag wat je waard bent. Maar goede raad is duur. Vertel dit maar eens aan een echtgenoot die, sinds de beursdip, de realtime koersen razend geconcentreerd is gaan volgen op de televisie. (Erica Verdegaal)